ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
Զավեշտ Դավիթ Հովհաննեսին Խոսում էինք աղջիկներից․ սկսվեց կյանքից․ կինո, թատրոն, վերջն հանգում էր նկարներին, երբ Աղվանը մեջ մտավ, թե մեր գյուղում մի չաղ կնիկ կար, մեծ հետույքով, լիքը կրծքով, մի երկուսի քաշին կլիներ, շատ լավն էր, հե․ բայց շան տղի գելերը ոնց էին կերել, որ թողել էին ոսկորները։ * …
ՕՖԵԼՅԱ Մի ջրշուշան է օրորվում ջրի հարթության վրա՝ Ոգու պես ներհուն։ Իր պսակը ցող-մրմունջով է լի Չպսակվածի – և սուգ է պահում․․․ Դողում է՝ ասես անամոքելի՝ Սահմանազատման այրող տենդի մեջ ։- Եվ զույգ կապույտի՝ ջուր ու երկնքի միջև մոլորված սպասում է խեղճ․․․ Ջրերի վրա Քայլո՜ղ, ում ներբանն, ախ, դեռ չհպված՝ …
Դիմանկար Մանկությունը իմ հիշատակներ է այգուց Սևիլյան, լուսաշող պուրակ, որտեղ կիտրոնի ծառն է կանաչում. ջահելությունս՝ շուրջ քսան տարի հողում Կաստիլյան. պատմությունն է իմ՝ դրվագներ, որոնք հիշել չեմ ուզում: Ես սրտակեր չեմ, ո՛չ Մանյարա[1] եմ, ո՛չ իսկ Բրադոմին[2] — հագուստիս անփույթ վիճակի մասին դուք գիտեք արդեն — իմ սիրտը սակայն խոցվել է …
Ես խոստովանել եմ ճշմարտությունը՝ լացել, Այս է իմ խոստովանությունը` Քաոս, ճենճություն, աղակատանք, խաբկանք, ծուլություն, գորշ, եղկելի, Դատարկ իմացականության առաջ անզոր, Շուրջդ` չարորակ, փոքրոգու առաջ անկատար… Ու սրանք գեր են` չարչրկված, անգույն, գաճաճ, վեհերոտ, Ու առանց աղոթք… Իսկ ես շատ փոքր։ Ու սրանց առաջ դժնատես, Ընկել եմ հեղձուկի նման, Լույս եմ աղոթում… Ես ինչպե՞ս …
ՃԱՅԵՐ Փոթորկի անվախ հեծյալներ, ձեր մթին աչքերում հիշողությունն է խորտակված նավերի, անուրջներն անիրական ընկնում են թևերիցդ։ Դուք ընկղմվում եք խավարում ծովի մակընթացող օրորոցի, անտարբեր նրա տրամադրությանը, կամ սավառնելով ու խլելով կերակուրը՝ ելնում եք նորեն՝ անհագ , թեթևամտորեն․․․ Շրջվում եք ու փոխում գորովազուրկ ուղղությունը ձեր՝ չսիրված ուրիշ թռչուններից, և այդ անհոգի ճիչերում ծաղրող արձագանքն է …
Դատավարություն Արևելքն անիծում է ու գրկում մազերս, Հետո հազար անգամ շնորհակալություն հայտնում նրանց, Ովքեր գովերգում են։ Բոլոր անիծվածները սպանված են։ Իր արյունը, իմ բոլոր վախերը, բոլոր գիշերները Որոնք ես տվեցի հայրենիքին՝ նա պաշտպանում է։ Ես նրա կողքին էի իր հեղափոխության պահին և չէի ամաչում վճարել գինը, որովհետև ես իմ սիրո հետ եմ, անգամ …
Եվ այս օրն էր՝ կտցահարեց մեր պաղ հոգին ու արթնացավ: Եվ արթնացման ձայներ փռեց ճանապարհին՝ անցնող — դարձող թռչունների ոտքերի տակ, ու կրակը դրեց շեմին․ մեր խարխլված ու պաղ շեմին — որ տաքանա: Որ երբ հետո հրաժեշտի կանգնած լռենք, պոզահարենք մեր թախիծը ու հեռանանք, մեր տաք շեմի սպասումը դառնա քարոզ ընթեռնելի: Շեմը լինի վերծանելի …
Այսօր ես չեմ վախենում, այս օրը ինձ անկեղծ ու անպաշտպան է թվում, և համարձակվում եմ ուրախանալ, որովհետև ապրում եմ, որովհետև ապրում եմ մի ձևով, որը միայն ես գիտեմ, ես կարող եմ, մի կյանք՝ միլիարդավոր կյանքերի մեջ… Բայց իմն ասում է մի բան, ինչ ոչ ոք չի կարող ասել: Դա եզակիությունն է յուրաքանչյուր կյանքի: Զվարճալի …
Անցողիկություն I Մտածել, որ մահը վերջն է ամենի Եվ օրն ամենայն Անբարեգութ կորուստ է մի, Եվ զարկը դաժան Լուծում է մեզ սև խոռոչում Հավերժական ոչնչի, Ինչ էլ մնաց՝ մոմն է դողդոջուն Ուշահայտ լույսի: Բոլորին է այն վիճակված: Մոլուցքը հավկուր՝ Մոլեգնումն …
Սպիտակ մարդու բեռը Առե՛ք բեռը սպիտակ մարդու – Հեռուն ճամփեք Որդիներիդ – Աքսորական արեք անտուն՝ Ծառա կարգեք ձեր ճորտերի, Թող դիմադրեն զենքը ձեռքին Ձեր այդ դժնի ու չարագույժ Խաժամուժին քստմնելի՝ Դիվաբարո ու խուժադուժ: Առե՛ք բեռը սպիտակ մարդու – Համբերությամբ …