ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
Կար-չկար քաղաքի հեռավոր արվարձաններից մեկում ապրող մի բանաստեղծ կար։ Նրա լինելու մասին կարող էին հաստատել այնտեղ վաղուց ի վեր ապրող բնակիչները, որոնք համեմատաբար վերջերս էին նկատել, որ իրենց հարևանությամբ մի նոր մարդ է հայտնվել։ Ամեն առավոտ նրանք տեսնում էին, թե արևածագից առաջ նա ինչպես է բացում իր սենյակի լուսամուտը և երազկոտ հայացքով նայում հորիզոնին, …
Ժուկով-ժամանակով երկու ընկեր էին ապրում, որոնք իրար այնքան էին սիրում, որ երդվել էին. ով ամուսնանա առաջինը, պետք է կանչի ընկերոջը որպես ամուսնության վկա, նույնիսկ եթե նա գտնվի աշխարհի ծայրում: Որոշ ժամանակ անց ընկերներից մեկը մահանում է: Մյուսը, որ պետք է արդեն ամուսնանար, չգիտեր ինչ անել, և խորհուրդ է հարցնում խոստովանահորը: — Բանը …
Նա մի գեղեցիկ, փոքրիկ, կարմրուկ ձկնիկ էր։ Աչքերը բացել էր փոքրիկ, հարմարավետ, լուսավոր ակվարիումի մեջ։ Ինչպես աշխարհի մյուս ձկները՝ հրճվել, հիացել երկրի գունագեղությամբ, երազել, խաղացել, զվարճացել․․․ բայց, ակվարիումի մեջ։ Ու նա սիրելին էր մյուս բոլոր ձկների ու տանտիրոջ կարմրաթուշ, պատանի տղայի, ով ամեն օր, կերակրում էր ակվարիումի ձկներին։ Չէ՞, որ, ինքն ամենափոքրն էր, ամենասիրունը․․․ …
Մի թագավոր է լինում: Ունենում է երեք որդի: Երկուսը խելացի և հնարամիտ են լինում, երրորդը՝ քչախոս ու ինքնամփոփ: Այդ պատճառով էլ եղբայրները մտածում են, թե նա պակասամիտ է, և անունը դնում են Հիմարիկ: Երբ թագավորը ծերանում է, սկսում է հաճախակի մտածել մահվան մասին և թե որդիներից որ մեկին պիտի թողնի իշխանությունը: Օրերից մի օր …
Հեքիաթներն ավարտ չեն ունենում, եթե ունենում են, ապա դրանք հեքիաթ չեն։ Իզուր չէ, որ այն սկսվում է «Լինում է, չի լինում»-ով… Այստեղ՝ խոսքը ոչ թե ստի և իրականության մասին է, այլ բոլոր դեպքերում՝ լինելիության, առկայության, և չլինելն էլ՝ իր պատմությունն ունի, այլ բան է, թե ով՝ ինչին և որքանով է հավատում, հենց դա էլ …
Իմ կորցրած հեքիաթի հետքերն ինձ տարան այնտեղ, ուր չկար հեքիաթ. «Կյանքը հեքիաթ չէ,-ասացին,-սխալվել ես դու»: Շրջվեցի ինձ խղճացող հայացքներից, բայց ո°չ հեռանալու, այլ` փնտրելու մեկ ուրիշ կողմում: Սիրտս ճմլվեց նրանց համար, որ չունեն հեքիաթ… «Մի բուռ լույս», Ա. Սիսյան Ինչքան մեծանում, այնքան ավելի լուրջ եմ վերաբերվում հեքիաթներին: Մի անգամ ծանոթ մի խմբագիր …
Հեքիաթն ինձ համար չարի և բարու պատմություն չէ, այն անհավանականը հավանական դարձնելու հրաշալի մեթոդ է։ Հեքիաթը մարդուն կերտում է, դարձնում ավելի բարի և ազատ։ Միշտ սիրել եմ Էքզյուպերիի «Փոքրիկ Իշխանը», Թումանյանի բոլոր գործերը։ Ինչ ինձ հիշում եմ՝ թափառել էի սիրում։ Մոտ 14 տարեկան էի, երբ գտա նրան․ գիշեր էր, ես սովորականի պես քայլում էի …
Ինձ համար հեքիաթը մի տարածություն է, որի մեջ մտնելով ամբողջ մարմինդ ու միտքդ հանգստություն է գտնում, հեռանում են հոգսերը, վերանում են բացասական զգացումները, մաքրվում է միտքդ, խաղաղվում է հոգիդ, էությունդ գեղեցիկ իներցիա է հավաքում ու այդպես հարատև մի երանություն…Դա այն տարածությունն է, որը կարողանում է մարդուն տեղափոխել, կլանել ու սնել՝ հեռուն տանող քաղցր ապրումներով, …
Ես հեքիաթներ շատ եմ սիրել ու հիմա էլ անչափ սիրում եմ. երա՜նի լիներ մեկն, ով ամեն գիշեր ինձ հեքիաթ պատմեր… Առաջին հեքիաթները մայրս է պատմել: Շատ եմ սիրել «Հենզելն ու Գրետելը», «Տերն ու Ծառան», «Սուտլիկ Որսկանը», «Քաջ Նազարը», ու էլի շատ այլ հեքիաթներ, որոնք լսում էի և հավատում, որ հարսանիքները յոթ օր, յոթ գիշեր …
Ես Էդմոնն եմ… 7 տարեկան: Շատ եմ սիրում շախմատ խաղալ. այն իմ ամենասիրելի առարկան է դպրոցում: Երբ սկսեցի խմբակ հաճախել, շախմատն ինձ համար դարձավ ավելի կարևոր ու հետաքրքիր: Մի օր որոշեցի շախմատի վերաբերյալ տեսադասեր պատրաստել, բայց ոչ թե պարզապես նստել ու պատմել, այլ օգտագործել օնլայն դասեր անելու և շախմատին վերաբերող ծրագրեր: Հետո Յութուբում ալիք …