ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
2020 թվականի նոյեմբերի 6-ին Երևանի FRIEND’S HOUSE art սրճարանն իր հյուրընկալ դռներն էր բացել արցախցի այն բալիկների առաջ, որոնք պատերազմական իրավիճակով պայմանավորված՝ ժամանակավորապես բնակվում են ՀՀ մարզերի, Երևանի կացարաններում։ Մի խումբ մտավորականներ, արվեստի գործիչներ այցելել էին երեխաներին՝ կիսելու նրանց հետ իրենց հերթական օրը, նվիրելու դրական լիցքեր՝ նախապես մշակված կրթական և ժամանցային տարատեսակ ծրագրերով։ Ծրագիրն …
Իմ առաջին գիրքը՝ «Հետդ եմ»․․․ Երևանյան Էսքիզ հրատարակչությունը «Շարժառիթ» մատենաշարով լույս է ընծայել Արփինե Գալստյանի «Հետդ եմ» անդրանիկ ծողովածուն։ Գրքի վերնագրի վրա շատ երկար եմ մտածել, մերթընդմերթ տարբեր խորագրեր էին գալիս մտքիս, բայց սրտովս չէին լինում, միայն գիրքն ավարտելուց հետո եմ կարողացել վերնագիր ընտրել, ընդ որում այդ վերնագիրը տեսել եմ երազումս (ինձ …
Մանկությունս․․․ Մանկությունս՝ երևանյան բակային աշխույժ խաղերն ու անհոգ ծիծաղն էր, Դիլիջանի եղևնիների և տատիս տանից ոչ հեռու գտնվող գրադարանի գրքերի հոտն էր, վառարանի մեջ ճտճտացող կրակի ձայնը ու նոր թխած հացի համը, 90-ականներին՝ մեր բակից հաճախ դուրս բերվող դագաղներն ու սևազգեստ կանանց ողբը, մանկությունս՝ սիբիրյան ձմեռները հեքիաթի վերածելու փորձն ու հնարավորինս շուտ …
Մանկությունս․․․ Լենինականն է (ներկայիս Գյումրին), Ձորի թաղը: Տատս, մայրիկս ու եղբայրս են մանկությունս։: Հայրիկիս չեմ հիշում․ մահացել է, երբ ես երեք տարեկան էի: Հորեղբորս ուսերին նստած ֆուտբոլի գնալն էր մանկությունս, Արփաչայում լողալն ու տաք քարերին պառկելը: Արևի, փոշու հոտն է, առավոտյան բակն ավլող տատիկիս ավելի քստքստոցն է: Մանկությունս՝ արև, ժպիտ ու կյանքի նկատմամբ սերն է: …
Հեքիաթներն ավարտ չեն ունենում, եթե ունենում են, ապա դրանք հեքիաթ չեն։ Իզուր չէ, որ այն սկսվում է «Լինում է, չի լինում»-ով… Այստեղ՝ խոսքը ոչ թե ստի և իրականության մասին է, այլ բոլոր դեպքերում՝ լինելիության, առկայության, և չլինելն էլ՝ իր պատմությունն ունի, այլ բան է, թե ով՝ ինչին և որքանով է հավատում, հենց դա էլ …
Իմ կորցրած հեքիաթի հետքերն ինձ տարան այնտեղ, ուր չկար հեքիաթ. «Կյանքը հեքիաթ չէ,-ասացին,-սխալվել ես դու»: Շրջվեցի ինձ խղճացող հայացքներից, բայց ո°չ հեռանալու, այլ` փնտրելու մեկ ուրիշ կողմում: Սիրտս ճմլվեց նրանց համար, որ չունեն հեքիաթ… «Մի բուռ լույս», Ա. Սիսյան Ինչքան մեծանում, այնքան ավելի լուրջ եմ վերաբերվում հեքիաթներին: Մի անգամ ծանոթ մի խմբագիր …
Հեքիաթն ինձ համար չարի և բարու պատմություն չէ, այն անհավանականը հավանական դարձնելու հրաշալի մեթոդ է։ Հեքիաթը մարդուն կերտում է, դարձնում ավելի բարի և ազատ։ Միշտ սիրել եմ Էքզյուպերիի «Փոքրիկ Իշխանը», Թումանյանի բոլոր գործերը։ Ինչ ինձ հիշում եմ՝ թափառել էի սիրում։ Մոտ 14 տարեկան էի, երբ գտա նրան․ գիշեր էր, ես սովորականի պես քայլում էի …
Ինձ համար հեքիաթը մի տարածություն է, որի մեջ մտնելով ամբողջ մարմինդ ու միտքդ հանգստություն է գտնում, հեռանում են հոգսերը, վերանում են բացասական զգացումները, մաքրվում է միտքդ, խաղաղվում է հոգիդ, էությունդ գեղեցիկ իներցիա է հավաքում ու այդպես հարատև մի երանություն…Դա այն տարածությունն է, որը կարողանում է մարդուն տեղափոխել, կլանել ու սնել՝ հեռուն տանող քաղցր ապրումներով, …
Ես հեքիաթներ շատ եմ սիրել ու հիմա էլ անչափ սիրում եմ. երա՜նի լիներ մեկն, ով ամեն գիշեր ինձ հեքիաթ պատմեր… Առաջին հեքիաթները մայրս է պատմել: Շատ եմ սիրել «Հենզելն ու Գրետելը», «Տերն ու Ծառան», «Սուտլիկ Որսկանը», «Քաջ Նազարը», ու էլի շատ այլ հեքիաթներ, որոնք լսում էի և հավատում, որ հարսանիքները յոթ օր, յոթ գիշեր …
Ես Էդմոնն եմ… 7 տարեկան: Շատ եմ սիրում շախմատ խաղալ. այն իմ ամենասիրելի առարկան է դպրոցում: Երբ սկսեցի խմբակ հաճախել, շախմատն ինձ համար դարձավ ավելի կարևոր ու հետաքրքիր: Մի օր որոշեցի շախմատի վերաբերյալ տեսադասեր պատրաստել, բայց ոչ թե պարզապես նստել ու պատմել, այլ օգտագործել օնլայն դասեր անելու և շախմատին վերաբերող ծրագրեր: Հետո Յութուբում ալիք …