ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
Նոր ծնված երեխայի ավետիսը շեմքից դուրս էր թռչում, թե չէ, Լուսիկ բաջին (էդպես էին բոլորն իրեն դիմում) առաջինն էր իմանում, նոր ծնվածին օրհնանք էր տալիս, հորը՝ աչքալույս, ամեն անգամ նույն, բառի շալն ու շապիկը չփոխած խրատն ու խորհուրդն էլ՝ ծննդկանի սկեսրոջը․ — Տե՛ս, հա՛, քեզ անկշտում չպահես, յուղիդ ամանն էլ՝ փակ։ Ծննդկանը մինչև խավիծ …
Վեր կենալ, արթնացում, մի քիչ ալարկոտ քայլվածք, տաք, կապտավուն եզրերով բաժակը զգալ ափի մեջ: Շունչդ խառնի՛ր բաժակից հոսող կաթնագույն շնչի հետ, թո՛ղ ներսդ հոսի այն, հետո ներսդ կճանաչի հոտերը, կյանքի հոտերը, եթե իհարկե բացվի, եթե դու բացես: Ճիշտ նույն զգացողությունն է, ինչ ունենում է նորածինը, երբ իր մատղաշ թաթիկներով առաջին անգամ հպվում է արտաքին աշխարհի …
Նա մի գեղեցիկ, փոքրիկ, կարմրուկ ձկնիկ էր։ Աչքերը բացել էր փոքրիկ, հարմարավետ, լուսավոր ակվարիումի մեջ։ Ինչպես աշխարհի մյուս ձկները՝ հրճվել, հիացել երկրի գունագեղությամբ, երազել, խաղացել, զվարճացել․․․ բայց, ակվարիումի մեջ։ Ու նա սիրելին էր մյուս բոլոր ձկների ու տանտիրոջ կարմրաթուշ, պատանի տղայի, ով ամեն օր, կերակրում էր ակվարիումի ձկներին։ Չէ՞, որ, ինքն ամենափոքրն էր, ամենասիրունը․․․ …
Մարդը էգոիստ արարած է, ասել է թե՝ անգամ սիրելուց ինքն իր համար է անում: Սկզբում չէի հավատում, հետո, երբ ես սիրեցի, հասկացա, որ իմ սերն ավելի ուժեղ է, քան նրա, ում ամենաշատն էի սիրում: Թեև կան բաներ, որ մենք անում ենք անգիտակցաբար: Սիրելու համար թանկ վճարելու, հետո երբ թողնում են մեզ, մենք դառնում …
Եվ այս օրն էր՝ կտցահարեց մեր պաղ հոգին ու արթնացավ: Եվ արթնացման ձայներ փռեց ճանապարհին՝ անցնող — դարձող թռչունների ոտքերի տակ, ու կրակը դրեց շեմին․ մեր խարխլված ու պաղ շեմին — որ տաքանա: Որ երբ հետո հրաժեշտի կանգնած լռենք, պոզահարենք մեր թախիծը ու հեռանանք, մեր տաք շեմի սպասումը դառնա քարոզ ընթեռնելի: Շեմը լինի վերծանելի …
2020 թվականի մայիսի 3-ն է։ Երկար ժամանակ տնից դուրս չեմ եկել, մեկուսացել եմ ընկերներից, հարևաններից, աշխարհից, մեկուսացել և թաքնվել եմ պսակաձև ժահրից․ պսակաձև ժահրը շատերին է վախեցրել: Այս տարի գարունն էլ անձայն եկավ, արդեն գնում է․ պսակաձև ժահրը դեռ աղմկում է և չի ուզում հեռանալ։ Ուսանողներիս հետ կապվում և դասավանդում եմ տնից՝ համացանցի միջոցով։ …
Ինքնահեքիաթ մեկուսացման օրերին – 2 Ժանրը՝ Հերյուրաստեղծվածք Մարդիկ ամեն ինչ գիտեն՝ չլինելով ամենագետ: Քաղաքի թանձրույթում ժամանակն հոսում էր սովորական հևքով: Կանգառներում մարդիկ էին կուտակված` ամեն ոք իր ուղևորափոխադրիչ անվասարքին սպասող: Բայց կար երիտասարդ մեկը, որ անհանգիստ հետուառաջ էր անում, թերևս շտապելու բան ուներ, սակայն նրա երթուղայինը ուշանում էր անվերջ: Հույսը կորցնելուն …
Նա վազում էր ծովի ափով, և նրան փոքր-ինչ ուրախացնում էր, որ իրենից բացի ոչ ոք չկա ափին: Ծովը հայացքով կանչում էր արևին, և արևը չէր փորձում ընդդիմանալ. արևին դուր էր գալիս պարտվել ծովին, որովհետեւ ծովը երբեք նրան կուլ չէր տալիս, ծովը միայն գրկում էր նրան, փաղաքշում էր ալիքներով, ջրի կաթիլներ ցողում վառվող դեմքին, իսկ …
Լուսաբացն իր առաջին շողերը տարածել էր նեղլիկ միջանցքի հատակին, ուր ստվեր էին գցել երկու կանացի ուրվագծեր: Հիվանդասենյակներից մեկի առջև թղթապանակը ձեռքին կանգնել էր՝ կարճահասակ, երեսի ամբողջ տրամագծով մեկ ցցված այտոսկրերով և աղեղի պես ձգված շուրթերով բուժքույրը: — Փաստաթղթերն արդեն պատրաստ են: Մինչև կեսօր պալատը պետք է հանձնել: — Իսկ անձնական իրերը… — Աղբաման: Նկուղային …
Հեծանիվը Այդ շենքի նոր բնակիչն ամեն երեկո իր հեծանիվը կանգնեցնում էր մուտքի մոտ՝ չանհանգստանալով, որ կարող են այն գողանալ։ Հարևանի երեխան, ամեն առավոտ, երբ դեռ բոլորը քնած էին, վերցնում էր հեծանիվն ու մի քանի պտույտ անում թաղերով։ Հետո նորից բերում էր հեծանիվն ու կանգնեցնում նույն տեղում, խնամքով շոյում անիվներն ու …