Կարգ՝ Հայ արդի գրողներ

  Երբ հասկացավ, որ քաղաքի խեղդուկ օդը կանգնել է կոկորդին, և ամառային միօրինակ կյանքը, մեղմ ասած, ձանձրացնում է, վերցրեց մի քանի շոր, դրեց կտորե պայուսակի մեջ (այդ պայուսակն ինքն էր կարել․ ձեռքի շնորհքով աղջիկ էր), ձեռքն առավ իր փոքրիկ կակտուսն ու առաջին ավտոբուսով մեկնեց գյուղ՝ նոր հետաքրքրությանը հագուրդ տալու։ Քանի որ երեսունի շեմը հատել էր, …

    ԱՂԱՑՆԵՐ   Երբ սկսվել էր մեծ հունձքն ու կալսումը անեզրական անդաստանների և արտերի անծայրածիր – երբ ոլոռը թռչում էր ձախ, ժիր ցորյանը՝ աջ – շեշտակի ու նպատակասլաց։ Երկու՜նքն էր — և քառսուն հրեշտակ՝ ճերմակաբոց զգեստներով՝ ասես ալրաթաթախ ջրաղացպաններ, երկանք էին պտտում,- և աստղախառն հոսում էր անկաշկանդ ալյուրը տերունական, որ թխվի աստվածային հացը՝ Բանը …

  Ես Տոլստոյի նման երկար գրել չեմ կարողանա, որովհետև վաղը նորից պատերազմ կսկսվի․․․ Ուզում եմ գրել խաղաղության մասին,  բայց վախենում եմ   գիրքս կիսատ մնա․․․    Շատ բաներ կան, որ վեր են իմ ուժերից, Բայց ես ինձ ներքևում եմ գտել․․․     Ես երբեք ջրերի վրա քայլել չեմ կարողանա, բայց կարող եմ լողալ հողի մեջ, երկնքից ձուկ բռնել չեմ կարող, բայց կարող եմ հողից հաց քաղել, ես չեմ կարող հիվանդներին բժշկել,  բայց կարող եմ կիսել ցավը․․․    Իմ հերը երկրի վրա ինձ սովորեցրել է  Վրեժ լուծել՝ ձախ այտիս ապտակելու համար. սովորեցրել է երկնքից ոչ մի հրաշքի չսպասել,    բացի անձրևից. հերս ինձ սովորեցրել է պատ շարել,   …

  Մարդն ընտրել է՝ շնորհակալ լինել տերևներին ու ոգելից խմիչքին. տերևներին թթվածնի համար, իսկ ոգելից խմիչքին` թթվածինն իմաստավորելու համար: «Վայրկյանի ադապտացիան»     Հինգ ամիս է անցել այն օրվանից, որ ինձ խեղդված են համարում: Ես այլևս չէի շնչում ոչ իմ, ոչ էլ նրա փոխարեն: Դա պատահել էր ձմռան առաջին օրը. մի շարֆ էր, որի բույրը …

  Արևածագը եկավ, հավաքվեց մեր գյուղի հայտնի բլրին, բայց սա ուրիշ արևածագ էր, արևը դալուկ աղջկա տեսք ուներ, ով ուզում էր խոսել, պատմել հույզերը, բայց չէր կարողանում․ լեզուն կապ էր ընկել, բառերը մնացել էին ներսում: Նա իմ կյանքում երբևէ հանդիպած ամենատխուր աղջիկն էր: Ես ուզում էի, որ նա ժպտար առաջվա պես, բայց նա նայեց ուղիղ …

  Երբ ագռավները մի օր պատմեցին՝ որքա՜ն է տերը սիրում արարել, քանի անգամ է լույսը խավարից, ջուրը ցամաքից զատել, շունչ տվել, ու էլի-էլի՝ նոյերը վկա, հենց աղավնին է կիսախեղդ ծառից կյանքի ճյուղ պոկել ու հույս ետ բերել. իմ արմատակտուր ալբիցիան ծաղկեց՝ ծիածանների վարդագույն հագած։   *   Աղավնիներն ինձ մի օր պատմեցին, որքան է տերը …

Լեռները փակել են ճամփան, Լեռներդ զուգել են ճամփադ , Կախարդի՛ր դու նրանց, կախարդի՛ր․․․ Խեղդել ես քո մեջ հազար հուզում, Ե՛վ քուն , և՛ անքնություն, Ե՛վ դավ , և՛ տխուր փրկություն։ — Խախտի՛ր լռությունդ, Արազ․․․ Սիրտս կդողա, կճչա՛ կարոտից․ Տա՛ր վրդովված խաղաղությունս, Տա՛ր չքնաղ երկիր Նաիրի՜։ Կրողներին՝ Գոհա՜ր ցողերի բուրմունքը, Ծաղիկներին՝ Խոնա՜վ դաշտերի նիրհը, Ճամփաներին՝ Դրախտը կորսված։ Տա՛ր, բացի՛ ր, փռիր հոգիս խոնարհ, սիրտս խռով։ Բռնկված է կանաչ բոցով ափերդ, ի՛մ գետ Արազ․․․ Կրակված է կարոտս գգվող ջրերիդ, ի՛մ գետ Արազ․․․ Անթափանց մութը պատել է քաղաքը, Ու անլուռ մրմունջը հեծեծում է հոգումս, Ճչա՛, խելա՜ռ , սիրտ մաշող տխրությամբ։ Ե՛ս ․․․Ե՜ս ․․․ էլի ե՜ս Կգամ մի օր, Կխոնարհվեմ խաչքարերիդ Ու կխոսեմ զգույշ, Դարերիդ հետ զգո՜ւյշ ։ Մի բուռ հող ափերիս մեջ կառնեմ Ու կքայլեմ՝ բռունցք արած, Երկար, շա՜տ երկար․․․ Ճամփաներով դրախտի կորսված։   * Երկինքը իջել վշտի ծովի մեջ, Բախվում է լուռ ջրերին արցունքի, Վերքի միջից կանչում է Մի Երգ հայկական. Մի սարի աղջի՜կ՝ Պաղ ջուրը բուռն առած, Թռչում է փոթորկին հակառակ․․․ Ծարավ է, Բաց են սրտի վշտերը  բոլոր, Թռիչքը սառեց ու քարացավ երկնքում, Ճիչը խլացրեց ձայնը տիեզերքի. « ․․․Վա՜յ, դլե յամա՜ն, Կարոտ մնացի ․․․»․․․ Չքնաղ ԵՐԿԻՐՍ… Լռեց ամենը. Փոթորկում, Փրփրում է միտքը, և լռությունը, Ու պահ տալիս Ծովի  կանաչին Հոգու  զգացումները արնագույն․․․ Խոնարհվում է անմահ հոգին …

  Ես գրում եմ մի երկրից, որտեղ արդեն քանի ամիս է՝ լուսաբացներն արտասվելով են գալիս, որտեղ տխրությունը թափվում է աշնանային տերևների նման, որտեղ  ամեն օր մեռնում է հույսը։ Իմ երկրից լացի հոտ է գալիս․․․ Իմ երկրում պատերազմ էր․․․ Պատերազմից հետո տղաների հետ մեռնում են նաև աղոթքներդ, իսկ հավատիդ տաճարները մնում են փշալարերից այն կողմ․ հում, …

  սա Գրինթաունը չէ,  բայց այստեղ գինու խատուտիկներ են ծաղկում ամեն օր     *   Ձորի գետն էր թռչում թափով,  գնում էինք երեքով,  չգիտեինք ինչ էր պատմում տատս՝ այդպես երգելով,  ձորը լիքն էր կակաչներով,  գետը՝ հսկա քարերով,  անցնում  էինք մյուս ափը՝ մեկս մյուսից բռնելով,  կտրում,  ձևում,  չափում էինք ժամանակը հին ձևով,  ես ու քույրս՝ …

  Մերժելով ինքս ինձ, մերժելով սեփական կաշիս ես փորձում եմ փրկվել, որովհետև կաշին դավաճան է, սիրտը դավաճան է: Կաշվի տակ ցավն է ծորում, երկարում: Ցավը ճկվում է, խեղդում: Միջանցքները  զուգահեռ ձգվում են  մի տեսակ անհասկանալի. սպիտակ չէին ու սև էլ չէին,  սև ու սպիտակ էին միաժամանակ: Մեկը քշտել էր թևքերը, հունցել էր արագ, ճկուն ու …