ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
«Իմ նվիրած երիցուկները, որ վաղուց դրված են դաշնամուրիդ վրա, զգույշ կվերցնես, կդնես մի կողմ, կբացես դաշնամուրն, ու հազար տարվա ծանոթի նման կնայեք իրար։ Ձեռքով կսրբես ստեղների վրայի դարավոր փոշին ու կփորձես հիշել այն միակ երաժշտությունը, որ սովորել էիր նվագել։ Ու նվագեցիր մեն մի անգամ։ Հիմա երևի մոռացել ես նոտաները, բայց հոգ չէ, սիրելի՛ս, դու …
Արդեն մեկ ժամ կլիներ, ինչ նստած էր հեռախոսի մոտ՝ աթոռակին. սիրելիի զանգին էր սպասում: Նա խոստացել էր այդ օրը կապ հաստատել, իսկ ինչ խոստանում է, անպայման, կատարում է: Երբ նրա մասին էր մտածում, սիրտը կարոտով էր լցվում: Ինչքա՞ն ժամանակ էր անցել իրենց վերջին հանդիպումից հետո: Երե՞ք ամիս: Չո՞րս: Չէր կարողանում հստակ հիշել, միայն …
Ժամը ինն է, մութ է՝ մութ, ինչպես գայլի ստամոքսում։ Սեթը, փորձելով շունչը պահել և հնարավորինս անաղմուկ լինել, նայում է խոտի դեզին։ Հևասպառ վազել է` հանգստանալը դժվար է, խոտի դեզի մեջ մանկուց իր սրտի մեջ ապրած և արդեն մեծացած Մարեն է ՝ հանգիստ մնալը դժվար է։ Մարեն մենակ չէ, իսկ Սե՞թը, Սեթը մենակ է, ինչպես …
Նոր էր արթնացել, պատուհանից տեսավ ծիրանենու ուսին ժպտացող ծաղիկները: Հագավ շորերը, ձեռքով անվասայլակը մոտեցրեց անկողնուն, նստեց անվասայլակի վրա և մոտեցավ պատուհանին: Վարագույրը հետ քաշեց, բացեց պատուհանը: Արևն ու քաղաքը արթնացել էին՝ մարդիկ չկային: Փողոցները դատարկ էին, մայթերը հանգիստ շունչ էին քաշում, այգիները կարծես ազատագրվել էին ծխախոտի ծխից ու մնացորդներից: Կանգառի նստարանին նստած էր մուրացիկ …
Սվետլանային Ես չգիտեմ՝ ինչպես են մահանում մարդիկ։ Մենք տեսնում ենք դա, բայց ինքներս չենք մեռնում։ Իսկ երբ մեռնում ենք, դա տեսնում է ուրիշ մեկը։ Կան բաներ, որ պետք չէ իմանալ, որոնց մասին պետք չէ մտածել, դրանց մասին ոչ ոք ոչինչ չգիտի։ Գիտես, կյանքումս առաջին անգամ ուզում եմ իմ տունն ունենալ։ Հոգ տանել այդ …
Այսօր առավոտյան նայում էի մեր խաղողի վազին. փթթել է: Արևի ջերմ շողերը մանկան պես փաթաթվել էին ճյուղերին, իսկ ես նայում էի երկնքի աչքերին ու նախանձում: Դու երևի չես էլ նկատել, որ արդեն գարուն է, մարդիկ ինչ -որ բանի ծնունդը չեն նկատում, փոխարենը մահը աննկատ չի անցնում, այնքան շատ ուշադրություն ու հույզեր են նվիրում այդ …
Կար-չկար քաղաքի հեռավոր արվարձաններից մեկում ապրող մի բանաստեղծ կար։ Նրա լինելու մասին կարող էին հաստատել այնտեղ վաղուց ի վեր ապրող բնակիչները, որոնք համեմատաբար վերջերս էին նկատել, որ իրենց հարևանությամբ մի նոր մարդ է հայտնվել։ Ամեն առավոտ նրանք տեսնում էին, թե արևածագից առաջ նա ինչպես է բացում իր սենյակի լուսամուտը և երազկոտ հայացքով նայում հորիզոնին, …
Նոր ծնված երեխայի ավետիսը շեմքից դուրս էր թռչում, թե չէ, Լուսիկ բաջին (էդպես էին բոլորն իրեն դիմում) առաջինն էր իմանում, նոր ծնվածին օրհնանք էր տալիս, հորը՝ աչքալույս, ամեն անգամ նույն, բառի շալն ու շապիկը չփոխած խրատն ու խորհուրդն էլ՝ ծննդկանի սկեսրոջը․ — Տե՛ս, հա՛, քեզ անկշտում չպահես, յուղիդ ամանն էլ՝ փակ։ Ծննդկանը մինչև խավիծ …
Վեր կենալ, արթնացում, մի քիչ ալարկոտ քայլվածք, տաք, կապտավուն եզրերով բաժակը զգալ ափի մեջ: Շունչդ խառնի՛ր բաժակից հոսող կաթնագույն շնչի հետ, թո՛ղ ներսդ հոսի այն, հետո ներսդ կճանաչի հոտերը, կյանքի հոտերը, եթե իհարկե բացվի, եթե դու բացես: Ճիշտ նույն զգացողությունն է, ինչ ունենում է նորածինը, երբ իր մատղաշ թաթիկներով առաջին անգամ հպվում է արտաքին աշխարհի …
Ժուկով-ժամանակով երկու ընկեր էին ապրում, որոնք իրար այնքան էին սիրում, որ երդվել էին. ով ամուսնանա առաջինը, պետք է կանչի ընկերոջը որպես ամուսնության վկա, նույնիսկ եթե նա գտնվի աշխարհի ծայրում: Որոշ ժամանակ անց ընկերներից մեկը մահանում է: Մյուսը, որ պետք է արդեն ամուսնանար, չգիտեր ինչ անել, և խորհուրդ է հարցնում խոստովանահորը: — Բանը …