ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
Նոր ծնված երեխայի ավետիսը շեմքից դուրս էր թռչում, թե չէ, Լուսիկ բաջին (էդպես էին բոլորն իրեն դիմում) առաջինն էր իմանում, նոր ծնվածին օրհնանք էր տալիս, հորը՝ աչքալույս, ամեն անգամ նույն, բառի շալն ու շապիկը չփոխած խրատն ու խորհուրդն էլ՝ ծննդկանի սկեսրոջը․ — Տե՛ս, հա՛, քեզ անկշտում չպահես, յուղիդ ամանն էլ՝ փակ։ Ծննդկանը մինչև խավիծ …
Վեր կենալ, արթնացում, մի քիչ ալարկոտ քայլվածք, տաք, կապտավուն եզրերով բաժակը զգալ ափի մեջ: Շունչդ խառնի՛ր բաժակից հոսող կաթնագույն շնչի հետ, թո՛ղ ներսդ հոսի այն, հետո ներսդ կճանաչի հոտերը, կյանքի հոտերը, եթե իհարկե բացվի, եթե դու բացես: Ճիշտ նույն զգացողությունն է, ինչ ունենում է նորածինը, երբ իր մատղաշ թաթիկներով առաջին անգամ հպվում է արտաքին աշխարհի …
Ժուկով-ժամանակով երկու ընկեր էին ապրում, որոնք իրար այնքան էին սիրում, որ երդվել էին. ով ամուսնանա առաջինը, պետք է կանչի ընկերոջը որպես ամուսնության վկա, նույնիսկ եթե նա գտնվի աշխարհի ծայրում: Որոշ ժամանակ անց ընկերներից մեկը մահանում է: Մյուսը, որ պետք է արդեն ամուսնանար, չգիտեր ինչ անել, և խորհուրդ է հարցնում խոստովանահորը: — Բանը …
Նա մի գեղեցիկ, փոքրիկ, կարմրուկ ձկնիկ էր։ Աչքերը բացել էր փոքրիկ, հարմարավետ, լուսավոր ակվարիումի մեջ։ Ինչպես աշխարհի մյուս ձկները՝ հրճվել, հիացել երկրի գունագեղությամբ, երազել, խաղացել, զվարճացել․․․ բայց, ակվարիումի մեջ։ Ու նա սիրելին էր մյուս բոլոր ձկների ու տանտիրոջ կարմրաթուշ, պատանի տղայի, ով ամեն օր, կերակրում էր ակվարիումի ձկներին։ Չէ՞, որ, ինքն ամենափոքրն էր, ամենասիրունը․․․ …
Մի թագավոր է լինում: Ունենում է երեք որդի: Երկուսը խելացի և հնարամիտ են լինում, երրորդը՝ քչախոս ու ինքնամփոփ: Այդ պատճառով էլ եղբայրները մտածում են, թե նա պակասամիտ է, և անունը դնում են Հիմարիկ: Երբ թագավորը ծերանում է, սկսում է հաճախակի մտածել մահվան մասին և թե որդիներից որ մեկին պիտի թողնի իշխանությունը: Օրերից մի օր …
Մարդը էգոիստ արարած է, ասել է թե՝ անգամ սիրելուց ինքն իր համար է անում: Սկզբում չէի հավատում, հետո, երբ ես սիրեցի, հասկացա, որ իմ սերն ավելի ուժեղ է, քան նրա, ում ամենաշատն էի սիրում: Թեև կան բաներ, որ մենք անում ենք անգիտակցաբար: Սիրելու համար թանկ վճարելու, հետո երբ թողնում են մեզ, մենք դառնում …
հատված «Այրի՛ր ինձ, թող վառվեն տառերը, էջերը։ Եվ աչքերն արցունքոտվեն ծխից, որով կլցնեմ ես քո թոքերը։ Ներշնչիր վերջին անգամ, ինչպես առաջինը։ Ապա այրիր և քեզ։ Քո Վ․ (94-ի նոյեմբեր)»։ Մեզ կկոչեին սիրեկաններ գուցե, թեև մենք ինքներս նախընտրում էինք մեզ անվանել կիսասերներ։ Մարդիկ՝ առանց անցյալի և ապագայի, ներկայի գերիներ։ Եթե ինչ-որ մեկն հարցներ՝ ճի՞շտ է …
2020 թվականի մայիսի 3-ն է։ Երկար ժամանակ տնից դուրս չեմ եկել, մեկուսացել եմ ընկերներից, հարևաններից, աշխարհից, մեկուսացել և թաքնվել եմ պսակաձև ժահրից․ պսակաձև ժահրը շատերին է վախեցրել: Այս տարի գարունն էլ անձայն եկավ, արդեն գնում է․ պսակաձև ժահրը դեռ աղմկում է և չի ուզում հեռանալ։ Ուսանողներիս հետ կապվում և դասավանդում եմ տնից՝ համացանցի միջոցով։ …
Հռոմեական պատմվածքներ Պորտոլոնգոնեն հինավուրց ամրոց է՝ ծովի վրա կախված ապառաժի գագաթին: Այն օրը, երբ հեռացա, հարավ-արևմտյան ուժգին քամի էր, որը մարդու շունչ էր կտրում, իսկ արեգակն էլ աչք էր կուրացնում ավլած-սրբած երկնքում: Չգիտեմ այդ քամու և արևի պատճառով էր, թե ազատության հուզմունքից, ինձ տարօրինակ կերպով բթացած էի զգում: Երբ անցա բակով …
Ինքնահեքիաթ մեկուսացման օրերին – 2 Ժանրը՝ Հերյուրաստեղծվածք Մարդիկ ամեն ինչ գիտեն՝ չլինելով ամենագետ: Քաղաքի թանձրույթում ժամանակն հոսում էր սովորական հևքով: Կանգառներում մարդիկ էին կուտակված` ամեն ոք իր ուղևորափոխադրիչ անվասարքին սպասող: Բայց կար երիտասարդ մեկը, որ անհանգիստ հետուառաջ էր անում, թերևս շտապելու բան ուներ, սակայն նրա երթուղայինը ուշանում էր անվերջ: Հույսը կորցնելուն …