ԺԱՄԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՐՎԵՍՏԻ ՀԵՏ / ԳՐԱԿԱՆ & ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ ՀԱՐԹԱԿ
Նոր էր արթնացել, պատուհանից տեսավ ծիրանենու ուսին ժպտացող ծաղիկները: Հագավ շորերը, ձեռքով անվասայլակը մոտեցրեց անկողնուն, նստեց անվասայլակի վրա և մոտեցավ պատուհանին: Վարագույրը հետ քաշեց, բացեց պատուհանը: Արևն ու քաղաքը արթնացել էին՝ մարդիկ չկային: Փողոցները դատարկ էին, մայթերը հանգիստ շունչ էին քաշում, այգիները կարծես ազատագրվել էին ծխախոտի ծխից ու մնացորդներից: Կանգառի նստարանին նստած էր մուրացիկ …
Մանկությունը․․․ Մանկությունս անցել է արվեստագետների ընտանիքում: Հայրս՝ Հրանտ Հակոբյանը, հայտնի բնանկարիչ էր: Եղբայրս նույնպես նկարիչ է, ես նույնպես նկարում եմ, հիմնականում ծաղիկներ։ Արվեստի հանդեպ սերը սերմանվել է դեռ մանկուց: «Տերևիկ» հայկական զարդերի ստեղծման նախապատմությունը․․․ Երկու տարի առաջ աշնանն ընտանքիս հետ այցելեցինք պարզ լիճ, գույներն այնքան շատ էին, այնքան գեղեցիկ էր ամենը, …
Մանկությունը․․․ Թույլ տվեք գրի առնել ամենաառաջին միտքն, որ առաջ եկավ մանկություն բառն արտաբերելիս․ անսահման մեծ կողովներ, որ ներկայանում էին բրդյա թելերի բույրով ու բազում երանգներով։ Մոմն իր լուսավորությամբ ու շյուղերի նուրբ ձայնն, որ ասես իր ուրույն երգն էր երգում մթնշաղ երեկոներին։ Արվեստի նկատմամբ սերը ձևավորվել է այս բոլոր ելևէջների ներքո, թերևս տատիկիս պատրաստած …
Ես խոստովանել եմ ճշմարտությունը՝ լացել, Այս է իմ խոստովանությունը` Քաոս, ճենճություն, աղակատանք, խաբկանք, ծուլություն, գորշ, եղկելի, Դատարկ իմացականության առաջ անզոր, Շուրջդ` չարորակ, փոքրոգու առաջ անկատար… Ու սրանք գեր են` չարչրկված, անգույն, գաճաճ, վեհերոտ, Ու առանց աղոթք… Իսկ ես շատ փոքր։ Ու սրանց առաջ դժնատես, Ընկել եմ հեղձուկի նման, Լույս եմ աղոթում… Ես ինչպե՞ս …
ՃԱՅԵՐ Փոթորկի անվախ հեծյալներ, ձեր մթին աչքերում հիշողությունն է խորտակված նավերի, անուրջներն անիրական ընկնում են թևերիցդ։ Դուք ընկղմվում եք խավարում ծովի մակընթացող օրորոցի, անտարբեր նրա տրամադրությանը, կամ սավառնելով ու խլելով կերակուրը՝ ելնում եք նորեն՝ անհագ , թեթևամտորեն․․․ Շրջվում եք ու փոխում գորովազուրկ ուղղությունը ձեր՝ չսիրված ուրիշ թռչուններից, և այդ անհոգի ճիչերում ծաղրող արձագանքն է …
Սվետլանային Ես չգիտեմ՝ ինչպես են մահանում մարդիկ։ Մենք տեսնում ենք դա, բայց ինքներս չենք մեռնում։ Իսկ երբ մեռնում ենք, դա տեսնում է ուրիշ մեկը։ Կան բաներ, որ պետք չէ իմանալ, որոնց մասին պետք չէ մտածել, դրանց մասին ոչ ոք ոչինչ չգիտի։ Գիտես, կյանքումս առաջին անգամ ուզում եմ իմ տունն ունենալ։ Հոգ տանել այդ …
Այսօր առավոտյան նայում էի մեր խաղողի վազին. փթթել է: Արևի ջերմ շողերը մանկան պես փաթաթվել էին ճյուղերին, իսկ ես նայում էի երկնքի աչքերին ու նախանձում: Դու երևի չես էլ նկատել, որ արդեն գարուն է, մարդիկ ինչ -որ բանի ծնունդը չեն նկատում, փոխարենը մահը աննկատ չի անցնում, այնքան շատ ուշադրություն ու հույզեր են նվիրում այդ …
Կար-չկար քաղաքի հեռավոր արվարձաններից մեկում ապրող մի բանաստեղծ կար։ Նրա լինելու մասին կարող էին հաստատել այնտեղ վաղուց ի վեր ապրող բնակիչները, որոնք համեմատաբար վերջերս էին նկատել, որ իրենց հարևանությամբ մի նոր մարդ է հայտնվել։ Ամեն առավոտ նրանք տեսնում էին, թե արևածագից առաջ նա ինչպես է բացում իր սենյակի լուսամուտը և երազկոտ հայացքով նայում հորիզոնին, …
Նոր ծնված երեխայի ավետիսը շեմքից դուրս էր թռչում, թե չէ, Լուսիկ բաջին (էդպես էին բոլորն իրեն դիմում) առաջինն էր իմանում, նոր ծնվածին օրհնանք էր տալիս, հորը՝ աչքալույս, ամեն անգամ նույն, բառի շալն ու շապիկը չփոխած խրատն ու խորհուրդն էլ՝ ծննդկանի սկեսրոջը․ — Տե՛ս, հա՛, քեզ անկշտում չպահես, յուղիդ ամանն էլ՝ փակ։ Ծննդկանը մինչև խավիծ …
Մանկություն․․․ Մանկությունս անցել է Գավառում, եղել եմ չափազանց հետաքրքրասեր։ Մի փոքրիկ դեպք պատմեմ իմ մանկությունից, երևի որոշակի պատկերացում կկազմեք։ Երկրորդ դասարանում ուսուցչուհիս ծնողներիս կանչել էր դպրոց և բողոքել էր ինձնից, քանի որ դասերը լսելու փոխարեն ես գաղտնի հանրագիտարան էի տանում դպրոց և դասերի ժամանակ ուսումնասիրում։ Իհարկե դա եղավ այդ դպրոցում իմ սովորելու վերջին …