Ցանկացած պատերազմ հեքիաթի մահ է․ քանի դեռ կաս, քանի դեռ զարկում է սիրտդ, քանի դեռ ապրում ես՝ #նվիրիր_հեքիաթ։
2020 թվականի հոկտեմբերի 30-ին #Նվիրիր_հեքիաթ նախագիծն իրականացրեց իր հերթական այցը՝ այս անգամ Գյումրու «ԿԱԶԱ» հիմնադրամի կողմից արցախցի ընտանիքներին տրամադրված կացարան։ Ներկայացված մշակութային ծրագրից զատ՝ գրող, թարգմանիչ,#Նվիրիր_հեքիաթ նախագծի հեղինակ Մարգարետ Ասլանյանը, թարգմանիչ, Եղիշե Չարենցի տուն-թանգարանի գիտաշխատող Սիրանուշ Փարսադանյանը, դերասանուհի Նունե Հակոբյանը, գրող, մանկավարժ Նաիրա Աբրահամյանը, Kids studio Gasparyans-ի ներկայացուցիչ Զաբելա Մուրադյանը, արձակագիր, Գյումրու Գրողների Միության անդամ Լուսինե Աղաջանյանը երեխաներին փոխանցեցին նախապես հավաքագրված, ձեռք բերված գրքերը, գրենական պիտույքները, կրթական պարագաները։
Հանդիպման աջակիցներ՝ «Երևանյան Էսքիզ» հրատարակչություն, «Էդիթ Պրինտ» հրատարակչություն, մի խումբ մտավորականներ, ընթերցողներ, կամավորներ, Սփյուռքի հայրենակիցներ, ծանոթ-անծանոթ բարեկամներ։
Գրող, թարգմանիչ Մարգարետ Ասլանյանը կիսվում է տպավորություններով (աղբյուրը՝ ֆբ էջ).
«2020 թվականի հոկտեմբերի 30-ին #Նվիրիր_հեքիաթ նախագծի շրջանակներում այցելեցինք Գյումրու «ԿԱԶԱ» հիմնադրամի կողմից արցախցի ընտանիքներին տրամադրված կացարան, որտեղ էլ այս պահին բնակվում են վերջիններս՝ իրենց հրաշք բալիկների հետ։
Երեխաների ուրախությունն անսահմանն էր, նայում էինք հայացքներին՝ տեսնում կենդանացած մանկության շունչը․ մեկը մյուսից չարաճճի, կայտառ, հաղթող։ Ծանոթանում ենք՝ Օհան, Առաքել, Տիգրան, Դավիթ, Սամվել, Ալեքսանդրա․․․ ամեն անուն իր ուրույն բնավորությունն արտահայտող դեմքով։
— Որտեղի՞ց եք,- հարցնում է ընկեր Նաիրա Աբրահամյանը՝ մի լուսե, մեկուկես տարեկան բալիկի գրկած մայրիկի, որի կողքը տեղավորված են նաև իր մյուս երկու ձագուկները, որոնց լույս աշխարհ գալուն կինը 17 տարի է սպասել։
— Հադրութից․․․
Նայում եմ Նաիրային, կես հայացքից հասկանում ենք իրար, գոտեպնդվում ու զսպելով ներքին հուզմունքը՝ շարունակում ծանոթանալ մյուսների հետ։
Քառասուն օրականից մինչև 11 տարեկան սքանչելի, խելացի, անհուն աչքերով բալիկներ՝ Քարվաճառից, Ստեփանակերտից․․․ Բոլորիս ներսում զգացմունքների փոթորիկ է․ ծանր, չափազանց ծանր բան է ծաղիկը պոկել հայրենի հողից, տնկել մեկ այլ հողում՝ սիտ-արմատը թողնելով ԻՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ։
Անպատմելի չարաճճի խումբ է այս անգամ, կյանքը եռում է երեխաների երակներում, ծիծաղն ու զվարթ կանչերը չեն դադարում, 3-ամյա Ալեքսանդրան խրոխտ, հպարտ, հաղթողի հայացքով քաղցր արտասանում է՝ «Սիրում եմ քեզ, Հայոց լեզու»-ն․ ցնծում ենք։ Առաքելը հայտարարում է, որ երազում է վարորդ դառնալ, ծիծաղում են ընկերները, իսկ ես լուրջ դեմքով պատասխանում եմ, որ դա շատ լուրջ, պատասխանատու մասնագիտություն է, որ անպայման պետք է Հայաստանի աշխարհագրությունն ուսումնասիրի, սովորի, անգիր իմանա այն․նկատում եմ ինչպես են լրջանում՝ բացատրածը գիտակցելիս, որովհետև երեխային պետք է միշտ ԲԱՑԱՏՐԵԼ։
Ընթերցում ենք հեքիաթներ, վերլուծում Թումանյանի հերոսներին, երգում։ Այցելությանը միացած գյումրեցի մեր ընկերը՝ արձակագիր Լուսինե Աղաջանյանը շուտասելուկ-գլուխկոտրուկներ է կարդում, նվիրում Գյումրու գրողների միության կողմից ուղարկված գրքերը․ երեխաները հաճույքով են մտերմանում ՀԵՔԻԱԹԻՆ, ծնողները հասկանում են, որ այսուհետ հաճախ պիտի ընթերցեն իրենց զավակների համար։Մանուկներն այնքա՜ն են ուրախացել նվերների կախարդական փաթեթներով, որ ոչ մի քայլափոխի չեն կարողանում բաժանվել իրենց տոպրակներից՝ փայփայելով գունագեղ գրքերը, գրենական պիտույքները, կրթական պարագաները։
Հանելուկների մրցույթ ենք ազդարարում։ Մրցանակը՝ մեր սիրելի հրատարակիչ ընկեր Շավարշ Կարապետյանի,
Էդիթ Պրինտ Հրատարակչություն/Edit Print Publishing House-ի կողմից է՝ տարատեսակ զարգացնող, ինտելեկտուալ հրաշալի խաղեր, որոնց գույնզգույն տուփերից ոգևորության նոր ալիք է բարձրանում։
Չարաճճիները բաժանվում են թիմերի։ Օհանն ընտրվում է իր թիմի ավագ և կոչում այն՝ «Առյուծները երբե՛ք չեն պարտվում»։ Սամվելն իր հերթին գլխավորում է «Հաղթելու ենք» թիմը։ Ընկեր Սիրանուշ Փարսադանյանը վարպետորեն ներգրավվում է բոլորին։ Թեժ, անպատմելի թեժ, անզիջում պայքար է։ Օհանը զգուշացրել էր՝ «Առյուծները երբե՛ք չեն պարտվում»․ թիմերն արժանապատվորեն շնորհավորում են միմյանց, հաղթողներն իրենց թիմն ուղղորդող ընկեր Զաբելա Մուրադյանի հետ մեծահոգորեն որոշում են՝ հաղթանակը բոլորինն է, մրցանակները՝ նույնպես։ Իրար շուրջ են խմբվում, անհագ հետաքրքրությամբ սկսում ուսումնասիրել խաղերը․․․
Ծնողների աչքերում երախտիք է։ Հերթով մոտենում են, ջերմորեն շնորհակալություն հայտնում, երեխաները նույնպես։ Գրկում ենք իրար, խոստանում հանդիպել ԽԱՂԱՂ ԱՐՑԱԽՈՒՄ։ Միայն Սամվելը չի գրկում։ Այնքան չարաճճի է իրեն պահել, չի համարձակվում մոտենալ, համ էլ «նազուտուզ» է անում։ Ընկեր Նունե Հակոբյանը խիստ, համակրանքը զսպող ձայնով ասում է․— Այ տղա Սամվե՛լ, արի գրկեմ։
— Վիրու ա (վիրուս):
Ծիծաղում ենք՝ «գտնված» հնարամիտ պատասխանից։
Դուրս ենք գալիս կացարանից։ Ցնորական աշուն է։ Դեմդիմաց վեր է խոյանում հրաշափառ ՍՈՒՐԲ ՅՈԹ ՎԵՐՔ ԵԿԵՂԵՑԻՆ, Վարպետաց փողոցի շենքերի, ծառերի արանքից երևում է երկնակարկառ գմբեթը․ անտարբեր անցնել չի լինի․․․ Քայլերն ուղղում ենք եկեղեցի։ Սրտագին աղոթում ենք, խնդրում Աստծուց ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ԵՐԿԻՆՔ․․․»։
© Երևանյան Էսքիզ 2020
Լուսանկարները՝ Երևանյան Էսքիզ գրական/մշակութային հարթակի
