«Գաղտնագիր գրքից»
Երրորդ մարդ
Ես նվիրում եմ այս բանաստեղծությունը
(ընդունենք այս բառը ժամանակավորապես)
Երրորդ մարդուն, ում հանդիպեցի երեկ չէ առաջին օրը,
որն անհաս էր, ինչպես երրորդ մարդն Արիստոտելի:
Շաբաթ երեկոյան փողոցները մարդաշատ էին,
և ինչ-որ տեղ ամբոխում կար երրորդ մարդը`
ճիշտ այնպես, ինչպես չորրորդն ու առաջինը:
Ամենայն հավանականությամբ մենք չհանդիպեցինք անգամ հայացքով.
նա մեկնում էր Պարագվայ, ես` Կորդովա:
Հնարավոր է` նա նախաերկունքն է այս բառերի.
ոչ մեկին հայտնի չէ անունը նրա:
Ես գիտեմ` կա համ, որ սիրում է նա:
Գիտեմ` երկար է նայել նա լուսնին:
Հնարավոր է` արդեն մահացել է նա:
Կարդալով այս ամենը` նա դժվար թե կռահի,
որ ես խոսում եմ հենց իր մասին:
Գաղտնի գալիքում մենք կարող ենք լինել արժանի մրցակիցներ
կամ սիրող ընկերներ:
Ես գործել եմ անուղղելին`
հաստատելով այս կապը:
Այս առեօրեական, կենցաղաշատ աշխարհում,
որն այնքան նման է գրքին`
«Հազար ու մի գիշեր»,
չկա ոչ մի գործողություն, որ պատահականության սկզբունքով
չէր կարող չլինել կախարդանք,
չկա ոչ մի արարք, որ չէր կարող չլինել անվերջանալի շղթայի սկիզբը:
Այսպիսով` խորհիր. ի՞նչ ստվեր կարող են արձակել
այս` ձանձրալիորեն դատարկ տողերը:
*
«Նվիրական վարդը» գրքից
Օտար եզերքում
(1977)
Ինչ-որ մեկը շտապում է կածաններով Իթակեի`
Մոռացած արքային իր`
շատ տարիներ առաջ
սուզված հատակը Տրոյայի,
Ինչ-որ մեկը խորհում է տոհմական տնամերձի,
պապենական հողի, որդու մասին,
Եվ,անշուշտ, երջանիկ է:
Ես, Ոդիսևս, աշխարհի եզրով անցա տիրակալության տակ Հադեսի,
Տեսա ստվերը Տերեցիոսի,
որ բաժանել էր իրար սերտաճած երկու օձերին,
Տեսա ստվերը Հերակլեսի,
որ մարգագետիններում որսում էր նշմարանքն առյուծների,
Մինչ Հերակլեսն Օլիմպոսում էր` աստվածների մեջ:
Ինչ-որ մեկը հիմա թեքվեց Բոլիվարին
կամ ուղղվեց Չիլի,
Երջանիկ, թե դժբախտ: Եթե միայն դա ես լինեի…
Թարգմանությունը` Մարգարետ Ասլանյանի
Իսպանիա
